درنگی در نمادگرایی علی موسوی گرما رودی
شعرهای موسوی گرمارودی ، افزون بربرجستگی های ادیبانه اش ، دارای سرشتی گفتمانی ووحدت آفرین است . بهره گرفتن ازنمادهاواستعاره ها ، ژرفایی وخلاقیت شعر اورا بیش از هرویژگی دیگری نمایان کرده است :
.. وروزگاری بود
وفصل زرد وزبون ، ازبرون بهاری بود
کنار خانه دل های ما
درخت لاغری آرام رست وریشه دواند
به ناگهانی نه ، ولی ازهمان نخست بلند ،
وازهمان آغاز،
چه بادها که وزیدند چهار سوی درخت
که ریشه کن کندش
ولی درخت به پای ایستاد وریشه دواند
وازبن بارو
درون خانه دل های ماگشود رهی
وما ، برخی
زخون خویش به رگ های ریشه اش دادیم
وما ، برخی
بلند باروی اطراف سینه هامان را
زپیش روی درخت بلند ، برچیدیم
وآن درخت ازآن پس ، درست دردل ماست
وآن درخت ، همیشه دردل ماست
گرما رودی این شعر رادرسوگ زنده یاد جلال آل احمد به تاریخ شهریور1348 سروده است . واژه "درخت "دراین شعر ، یک واژه کلیدی است ؛واژه "درخت"دراین شعر ، نماد انسانی با عقلانیت انتقادی وشخصیتی مقاوم ، مستقل ومبارزاست ؛ درختی است که دربرابر بادهای سخت روزگارایستاده ودر دل خاک وطن ریشه دوانیده است. همان گونه که درخت ها برزمین می رویند واز شیره جان خاک سیراب می شوند ، رشد می کنند ومی بالند وباز ، با خشک شدن به خاک برمی گردند .آدمیان نیز درگذرگاه فصل ها ودرگردش خورشید وماه ورقص باد وباران ، رشد می کنند وبه بالندگی می رسند وبزرگ شده ، سرانجام به خاک سپرده می شوند .
شکوفه های رنگارنگ درخت ها ، نماد نوزادهایی است که با چرخش خورشید وگردش نسیم پرورش می یابند وبه میوه تبدیل شده ، مایه حیات پرنده ها ، جانوران وآدمیان می گردند .این زایایی وپایندگی ودوام زندگانی ، درخت ها را با انسان ها وآفرینش آنها ، همانند کرده است ؛پس می توان گفت که "درخت " ،نماد هستی ونیستی ویادآوری بهاروپاییز زندگانی است .
نمادگرایی گرما رودی ، مارابه درک معنویت هستی وآفرینش الهی می رساند مگر می شود جهان از"درخت " تهی باشد ؟آیا جهان بدون درخت (انسان ) ،ناچیز ودرمانده نیست ؟
اینجاست که نمادها ، تاریکی های حیات ما را می زدایند وچهره حقیقی دنیای ما را باز می نمایانند وبرحکمت وخردورزی ما می افزایند . چه کسی می تواند این سوگنامه نمادین گرما رودی را بخواند وواژه "درخت " به عنوان یک نماد درناخود آگاهش ، معنی خاص پیدا نکند ؟
بازدید : 2815
29 تیر 1393 ساعت 12:09 ب.ظ