نابودی بیش از ۱۰۰۰ اصله تاغ در سجزی زیر چرخ بی تدبیری

خبرگزاری مهر - گروه استان‌ها- ندا سپاهی: لودرها و گریدرها بیش از ۱۰۰۰ اصله درخت تاغ جنگل‌های دست کاشت محدوده سجزی در شرق شهرستان اصفهان را روز شنبه هجدهم اردیبهشت ماه از بین بردند.

به گفته شاهدان عینی درختان تاغ زیر چرخ گریدرهای راهداری از ریشه کنده شدند. هدف از این اقدام هنوز مشخص نیست اما گفته می‌شود که جنگل‌های ۱۵ ساله دست کاشت سجزی با دستور رئیس اداره راهداری شهرستان اصفهان تخریب شده است.

اگر چه با حضور به موقع و جدی مأموران یگان حفاظت منابع طبیعی از ادامه این اتفاق جلوگیری شد اما درختان بسیاری نیز از بین رفت. بیش از ۱۰۰۰ اصله درخت تاغ در سجزی درحالی نابوده شده که این منطقه کانون بحران فرسایش بادی درجه یک استان شناخته می‌شود و گرد و غبار همیشگی آن نفس اصفهان را گرفته است.

هم اکنون ۱۰ هزار هکتار از منطقه سجزی همچنان بدون پوشش و مستعد فرسایش بادی است که اگر با کاشت نهال تثبیت نشود، ممکن است در آینده طوفان‌های گرد و غبار خسارت‌های زیادی به بار آورد.

تخریب محیط زیست، به خطر افتادن بهداشت و سلامت مردم، آسیب رسیدن به زیرساخت‌ها، خسارت به پایگاه‌های نظامی مانند پایگاه هوایی هشتم شکاری، فرودگاه شهید بهشتی اصفهان، اراضی کشاورزی، محورهای مواصلاتی و شهرک‌های صنعتی و راه آهن از جمله پیامدهای انتشار ریزگردهای این منطقه در استان است.

براساس تازه‌ترین آمارها ۱۸ کانون بحران گرد و غبار به مساحت یک میلیون و پانصد هزار هکتار در استان اصفهان وجود دارد که همچنان منطقه «سگزی» واقع در شرق کلانشهر اصفهان به‌دلیل وجود معادن سطحی و زمین‌های کشاورزی رها شده، کوره‌های گچ و آجر و بیابان‌های طبیعی بحرانی‌ترین منطقه است.

دشت سجزی که از ۲۵ کیلومتری شرق اصفهان به سمت نائین آغاز می‌شود، منطقه‌ای بیش از ۴۰ هزار هکتار را در معرض ریزگردها و میلیاردها دلار خسارات زیست محیطی ناشی از گرد و غبار قرار داده است.

خسارت سالانه کانون‌های بحرانی فرسایش بادی به منابع زیستی و اقتصادی استان اصفهان براساس نرخ تورم تا سال گذشته ۱۲۴ میلیارد تومان برآورد شده است.
 

فاجعه این جاست که اگر این کانون بحران کنترل نشود بیشتر گسترش می‌یابد و نقاط مجاور را در خود فرو می‌برد. عمق این فاجعه دست پرورده انسان، زمانی بیشتر مشخص می‌شود که بدانیم شن‌های روان این مناطق بیابانی در راه‌آهن و تأسیسات صنعتی منطقه نیز نفوذ کرده و اگر به‌طور مرتب خطوط راه‌آهن از انباشت و تراکم شن‌ها پاک نشود، جان مسافران را نیز تهدید می‌کند. البته خسارات زیست‌محیطی ناشی از ورود ریزگردهای این بیابان به شهرهای اطراف که میهمان ناخوانده ریه‌های مردم می‌شود و تأثیر سویی که بر اکوسیستم و محیط زیست به جای می‌گذارد، در بلندمدت بیشتر از خسارات میلیاردی وارده بر هواپیماها و راه‌آهن و تأسیسات صنعتی و فرودگاه‌های منطقه‌است.

اجرای طرح‌های مقابله با بیابان‌زایی و ریزگردها و ایجاد جنگل‌های دست کاشت تاغ در این کانون‌ها از ضرورت‌های استان به شمار می‌آید و بر اساس برنامه‌ریزی صورت گرفته، دو منطقه سجزی و دق سرخ (نائین- انارک) در اولویت قرار دارند اما به جای آنکه از این اقدامات حمایت شود در کمال ناباوری درختان تاغی که از فرسایش خاک جلوگیری کرده و سد راه ریزگردها می‌شوند باید زیر چرخ بی تدبیری نابود شود.