عناوین مهم خبری : مدیرکل منابع طبیعی استان اصفهان: معدن گچ قانونی در شرق اصفهان نداریم آبرسانی روزانه ۲۰ تانکر به مناطق عشایری استان صدور سند تک برگ ۳۱۳۰ هکتار زمینهای ملی کاشان دیوار نویسی شعار های ترویجی منابع طبیعی در شهرستان شهرضا طنین صدای پای کوچ عشایر به مناطق ییلاقی استان اصفهان وجود آفت پروانه برگخوار سفید در جنگلهای زاگرسی اصفهان بحرانی نیست ۷۰۵ فقره پرونده تخریب و تصرف اراضی در اصفهان تشکیل شد انعقاد تفاهم نامه دانشگاه کاشان با اداره کل منابع طبیعی استان اصفهان دیدار مدیرکل منابع طبیعی استان اصفهان با سرپرست فرمانداری ویژه کاشان منابع طبیعی اصفهان در روزنامه های استان گزارش "ویدئویی" بخش خبری ساعت 16 استان اصفهان در خصوص "مدیریت و کنترل کوچ" گاوخونی سیراب نشود ۵ استان و پایتخت را گرد و غبار میگیرد بازدید معاون حفاظت و امور اراضی سازمان از محدوده معدنی کلاه برفی در کاشان گردشگری ناپایدار بلای جانِ کویر "وَرزَنه" ۱۲ گلوگاه برای جلوگیری از ورود زود هنگام عشایر به استان اصفهان ایجاد شد آرشیو بیابان زایی و مقابله با آن در استان اصفهان (بصورت مقاله ) در فرهنگ ایرانی واژه بیابان عموماً به مناطق خشک و بی آب و علف اتلاق می شود. این واژه از ریشه پهلوی «ویاپان» (Viyapan) به معنای جای بی آب اقتباس شده است(فرهنگ معین). کشورمان، ایران، بالغ بر 2/4 درصد از مجموع کل بیابان های جهان را در خود جای داده که در 17 استان از جمله استان اصفهان، پراکنده هستند. این استان با وسعتی بالغ بر 10/7 میلیون هکتار یکی از استان های مرکزی و دارای اقلیم خشک و نیمه خشک است. شهرستانهای بیابانی استان اصفهان مساحت کانونهای بحران (هکتار) مناطق تحت تأثیر فرسایش بادی (هکتار) نائین 398774 844250 خور و بیابانک 191335 202644 اردستان 110688 241355 نطنز 38083 67483 آران و بیدگل 105999 229294 کاشان 8313 8313 اصفهان 191618 248534 برخوار 47766 47766 جمع 1092574 1889642 جهان ایران استان اصفهان وسعت مساحت درصد مساحت درصد مساحت درصد مناطق بیابانی 1/4 میلیارد هکتار 10/2 32580000 هکتار 20 3200000 هکتار 30 وسعت مناطق بیابانی از جنبه سرانه جمعیت : در جهان : 0/2 هکتار به ازای هر نفر در ایران : 0/5 هکتار به ازای هر نفر در استان اصفهان : 0/66 هکتار به ازای هر نفر از این پهنه 3/2 میلیون هکتار معادل 30 درصد سطح استان را اراضی بیابانی و شن زار تشکیل داده که به طور عمده در بخش های شمالی و شرقی آن پراکنش دارند. این اراضی مشتمل بر 16 کانون بحرانی فرسایش بادی می باشند که 1092 هزار هکتار از سطح استان را به خود اختصاص داده اند. نزول اندک باران درجه حرارت و تبخیر بالا از جمله خصوصیات اقلیمی این مناطق و دیگر مناطق خشک و نیمه خشک کشورمان محسوب می گردد. وزش بادهای شدید و وقوع طوفان های سهمگین گرد و غبار که از دیگر خصوصیات این مناطق می باشند، مزید بر علت شده، بخش عمده ای از این اراضی را تحت تأثیر قرار داده و مشکلات عدیده ای را برای ساکنین منطقه ایجاد نموده است. تا چند دهه قبل که آثار ناشی از فعالیت های تخریبی انسان در طبیعت مشهود نبود، کلمه بیابان معمولاً به اراضی گفته می شد که براساس ساختارهای اقلیمی و زمین شناسی حاکم بر آن، از منابع آب و پوشش گیاهی محدودی برخوردار بود. رشد روزافزون جمعیت و روند صعودی توسعه ناپایدار که با تخریب منابع طبیعی در بسیاری از نقاط جهان همراه بود، واژه جدیدی تحت عنوان «بیابان زایی» را وارد فرهنگ منابع طبیعی نمود. نخستین بار دانشمندی فرانسوی در سال 1927 این واژه را در مفهوم تخریب اکوسیستم و منابع گیاهی ارائه نمود. پس از آن محققان بسیاری در این زمینه مطالعه و بررسی نمودند. در پی این مطالعات نقش مخرب فعالیت های انسانی در روند رو به رشد این پدیده، بیش از پیش مشخص شد. در پی خشکسالی ها و قحطی های پی در پی اواخر دهه 60 و اوایل دهه 1970 در کشورهای آفریقایی و فراگیر شدن مشکل بیابان زایی در جهان، مجمع عمومی سازمان ملل، برنامه محیط زیست سازمان را بر آن داشت تا در سال 1974 اولین قطعنامه رسمی را برای جلب توجه ملت ها به مسئله بیابان زایی و مقابله با آن تصویب نماید و پیگیری کار را به برنامه محیط زیست سازمان ملل (UNEP) محول نماید. به دنبال آن UNEP در سال 1977 ، اولین کنفرانس جهانی مقابله با بیابان زایی (UNCCD) را در نایروبی پایتخت کنیا برگزار کرد. در سال 1990 این برنامه، واژه بیابان زایی را به صورت زیر تعریف نمود : «بیابان زایی عبارتست از تخریب اراضی در مناطق خشک ، نیمه خشک و خشک نیمه مرطوب در نتیجه عوامل مختلف اقلیمی و فعالیت های انسانی ». در سال 1992 کنفرانس محیط زیست و توسعه در ریودوژانیرو تشکیل و موضوع بیابان زایی در کشورهای جهان سوم و توسعه نیافته به طور جدی پیگیری گردید. این امر منجر به ارائه سندی گردید که فصل دوازدهم آن تحت عنوان «دستور کار 21» به پدیده بیابان زایی اختصاص یافت و در واقع دستورالعمل جهانی برای مقابله با بیابان زایی در قرن 21 محسوب می شد. در ادامه فعالیت های مذکور، بالاخره متن کنوانسیون مقابله با بیابان زایی در 17 ژوئن 1994 (27 خرداد 1373) به تصویب رسید و از آن تاریخ به بعد این روز از سوی سازمان ملل متحد به عنوان ((روز جهانی مقابله با بیابان زائی)) نام گرفت . در اکتبر همان سال طی مراسمی رسمی در پاریس، وزیر وقت جهاد سازندگی ، به نمایندگی از سوی جمهوری اسلامی ایران ، سومین فردی بود که کنوانسیون را امضا نمود. پس از آن مجلس شورای اسلامی متن آن را به تصویب رساند و به عنوان یکی از اعضای متعاهد آن درآمد. در پی این مصوبه ، برنامه بلند مدتی با نام ((برنامه اقدام ملی بیابان زدایی )) ارائه گردید که بر اساس آن اعضا، می بایست عوامل مؤثر در بیابان زایی را شناسایی ، روش ها و معیارهای مقابله با آن را متناسب با شرایط محیطی و اجتماعی – اقتصادی منطقه خود شخص نمایند. همچنین موظف شدند، استراتژی ها و اولویت ها را در چارچوب طرح ها و سیاست های توسعه پایدار برای بیابان زدایی و کاهش اثرات خشکسالی ایجاد نمایند. از دیگر تعهدات این برنامه توجه به هماهنگی بین سازمان های اجرایی در اتخاذ تصمیمات و ایجاد زمینه مشارکت مردمی در اجرای سیاست های تعیین شده می باشد. اداره کل منابع طبیعی استان اصفهان ، در سال 1349 با توجه مسائل و مشکلاتی که به دلیل پدیده بیابان زدایی و فرسایش بادی در منطقه امام زاده آقا علی عباس نطنز ایجاد شده بود، اولین اقدامات خود را در جهت مبارزه با این موانع آغاز نموده و بدین منظور اولین جنگل های دست کاشت را در استان اصفهان و با استفاده از گونه تاغ ایجاد کردند. این تلاش ها که تاکنون ادامه داشته، منجر به ایجاد کمربند سبزی با وسعت 307 هزار هکتار از شهرستان نایین تا مرز استان قم شده است . عمده فعالیت هایی که به منظور تامین اهداف مقابله با بیابان زایی انجام شده به شرح ذیل است : مطالعات و تهیه طرح های مدیریت مناطق بیابانی و مدیریت جنگل های دست کاشت و نیز کانون های بحران فرسایش بادی به منظور ارائه راهکارهای و پیشنهادات اجرایی که با اصول علمی مطابق باشند. اجرای عملیات بیولوژیک بیابان زدایی مشتمل بر نهالکاری و بذرپاشی با گونه های مقاوم به شرایط محیطی مناطق بیابانی . تولید نهال گونه های مقاوم به خشکی و شرایط بیابانی. اجرای عملیات مالچ پاشی در مواردی که احیای بیولوژیک منطقه امکان پذیر نمی باشد. احداث انواع بادشکن در مناطق حساس به فرسایش بادی و نهالکاری در بادپناه آن . برگزاری کمیته های مشورتی با حضور اساتید دانشگاه و محققین فعال در زمینه مقابله با بیابان زایی و فرسایش بادی. مشارکت و همکاری در طرح های تحقیقاتی به منظور ارائه راهکارهای بهتر و علمی در زمینه مقابله با پدیده بیابان زایی و احیای مناطق بیابانی. از مهمترین آثاری که فعالیت های مذکور در مناطق بیابانی استان بر جای نهاده می توان به ایجاد 307000 هکتار جنگل دست کاشت، ترسیب کربن بمیزان 7 تن درسال بازای هر هکتار جنگل دست کاشت، جلوگیری از فرسایش بادی،کاهش طوفان های گرد و غبار، حفاظت تأسیسات صنعتی و اقتصادی و استراتژیک و کاهش خسارات وارده به آن ها ، رونق کشاورزی، تلطیف هوا و کاهش آلودگی آن اشاره نمود. مهمترین اثرات اقدامات انجام شده در سطح استانی نوع تاثیر میزان واحد حفاظت جاده 730 کیلومتر حفاظت راه آهن 270 کیلومتر حفاظت از فرودگاه 2 واحد حفاظت از تاسیسات و شبکه آبیاری 1600 کیلومتر حفاظت از اراضی کشاورزی 38000 هکتار حفاظت شهرها 20 شهر حفاظت روستاها 216 روستا حفاظت از منازل مسکونی 42000 واحد حفاظت پادگان و پاسگاه ها 90 واحد حفاظت از مدرسه 139 واحد حفاظت از مساجد 180 واحد حفاظت از شهرکهای صنعتی 10 واحد بازدید : 1680 28 خرداد 1397 ساعت 11:00 ق.ظ درحال بارگزاری درحال بارگزاری درحال بارگزاری